EEN STILLE KREET, TUSSEN VALLEN EN OPSTAAN.

Het onzekere wachten op de harde tweesprong,

De moeilijke keuze die dromen kan verscheuren.

Waarom jij ?

Waarom ik ?

Wij ?

Met ongekende eerlijkheid maar met tartende onzekerheid

het onbeschrijflijk gevoel hebben

zichzelf te kunnen zijn

en het onzeker vermoeden voelen

een ander zichzelf te laten zijn;

een plots contact,

een gedurfde stap,

een onverwachte respons,

en een groeiende hoop,

als een slinger

tussen meegaan en vallen,

tussen bloeien of knakken,

tussen geluk en verdriet.

De snijdende vraag,

die je zelf oproept,

en waarbij je bang bent voor het antwoord.

Waarom is liefde

zo hard en ondoorgrondelijk ?

Maar ook de gewilde confrontatie,

de bewuste overgave

aan het nijpende lot

dat een ander in handen heeft;

Het zweven boven een put

in een atmosfeer van zwart en wit,

in een cirkel van ups en downs.

Het echte gevoel

van blues en hartstocht !

Het aanvoelen van wederzijdse vrijheid

en ongebondenheid

door de mogelijke verbondenheid

in onzekere uren

en lange dagen,

in vele momenten

van bijtende vragen:

een broos evenwicht

dat weldra kan kantelen,

een dunne draad

die niet zou mogen breken,

een wederzijds gevoel ?

een veel te sterke nood

aan verlossende woorden;

Een onbegrijpelijke liefde...

Help !