Onverklaarbare ledigheid

Doorheen een zone van onzekerheid

En een rage van veel twijfels…

Maar ook…

Door een ruimte van sympathie

En een gevoel van aantrekking,

Naar een overgave van liefde,

Een bereidheid voor de uitdaging…

en toch gebotst…

op de uiteindelijk gevreesde muur van negativiteit,

gefundeerd op onbegrijpelijkheid,

die geen grond kan genaken,

die geen argumenten schijnt te raken,

die geen zin voor mij kan maken !

Die een massa van gevoel begraaft

En een bewuste overgave afwijst

Op een donker wazige grond

Uit een veel te vlugge mond…

Die geen kans laat voor een mens

Met een zielig diepe wens…

Als een muur van luchtledige stenen,

In een zee van onbegrip gevoeld,

Is een nieuwe golf van onzekerheid

Over al mijn zekerheid gespoeld…

Zit de wereld in de put ?

Of ben ik misschien geslagen ?

Mijn gedachten van geen nut ?

Het gevoel van eeuwig klagen……

In het aanpassen van de lijn,

Zo onstuurbaar en zo klein,

Ligt de kracht van dit geloven,

En de sterkte van dit zijn !

Waarom leven, Waarom streven ?

Waarom ergernis en pijn ?

Waar ligt de grens

Tussen vriendschap en liefde ?

Waar lig de klip

Tussen vallen en doorgaan…?

Doorgaan !

Joris Platteau

22/4/1985